Հայաստանն աշխարհին կարող է զարմացնել իր մշակույթով․ Տարիել Բիշարյան

Միլանում նորաձևության խորհրդատվություն իրականացնող ամենահեղինակավոր ընկերություններից մեկի՝ «Emerging Talents Milan»-ի հիմնադիրը հայազգի Տարիել Բիշարյանն է։ 

Ընկերությունը հիմնադրվել է 2016 թվականին և նորաձևության յուրօրինակ կամուրջ է հանդիսանում նորաստեղծ բրենդերի և միջազգային շուկայի միջև։

 «Emerging Talents Milan»-ն այսօր գործունեություն է ծավալում ոչ միայն Միլանում, այլ նաև աշխարհի մի շարք երկրներում։

Ընկերության գործունեության, հայկական նորաձևության և նրա զարգացման տեսլականի մասին խոսել ենք «Emerging Talents Milan»-ի հիմնադիր, բիզնես խորհրդատու Տարիել Բիշարյանի հետ։

- Տարիե՛լ, «Emerging Talents Milan» հարթակի մասին այսօր գիտեն շատերը, նրա հիմնադրման և Միլանում ձեր հաջողության պատմության մասին թերևս շատերն են ձեզ հարցրել։ Ձեր նախորդ հարցազրույցներից մեկում նշել եք, որ ներկայիս գործունությամբ սկսել եք զբաղվել պատահական դիպվածի հետևանքով․ եթե չլիներ այդ դիպվածը, ի՞նչ գործունեություն կիրականացնեիք, և այդ գործունեությունը կրկին Միլանու՞մ կլիներ։

- Իրականում՝ չգիտեմ՝ հակառակ պարագայում ինչ գործունեություն կիրականացնեի․ հնարավոր է՝ այն կրկին Միլանում լիներ, որովհետև ես ժամանակավորապես ապրում էի Միլանում և նպատակ ունեի որևէ գործ սկսել։

Հստակ չեմ կարող ասել՝ ինչով կզբաղվեի, սակայն նորաձևությունը, ամենայն հավանականությամբ, դժվար թե ընտրեի, քանի որ երբեք չեմ պատկերացրել, որ իմ գործունեությունը պետք է նորաձևության հետ կապված լինի։

Իմ կրթությունը նորաձևության հետ բացարձակ կապ չունի։ Ես Հայաստանում ավարտել եմ «Կիրառական մաթեմատիկայի» ֆակուլտետը, այնուհետև՝ Բիզնես կառավարում ուսումնասիրել։

Նորաձևության աշխարհ մուտք եմ գործել, քանի որ տեսել եմ բիզնես հնարավորություններ․ տեսել եմ նորաձևության բիզնես խորհրդատվության բացը ոլորտում (ես օպորտունիստ եմ այդ առումով)։

Եթե չլիներ այն պատահական դիպվածը, որի մասին ինձ միշտ հարցնում են, հավանաբար մեկ ուրիշը կլիներ, սակայն այդ ուրիշը կարծում եմ՝ կրեատիվ ինդուստրիայի հետ, միևնույն է, կապ կունենար։

Նորաձևությամբ հետաքրքրվել եմ՝ որպես սովորական սպառող՝ այնպես, ինչպես կհետաքրքրվեր յուրաքանչյուր շարքային տղամարդ․ ես ինձ fashionist չեմ համարում։

- Հետևու՞մ եք ձեր կողմից ներկայացված բրենդերի առաջընթացին։

- Իհարկե․ գրեթե բոլոր բրենդերի հետ կապը պահպանում ենք։

 Ունենք դիզայներ, որն ընդամենը մեկ անգամ է մասակցել մեր կողմից կազմակերպված ցուցադրությանը՝ երկու կամ երեք տարի առաջ, սակայն նրա հետ կապը մշտապես պահպանվում է։

- Այս կամ այն բրենդը ներկայացնելուց հետո, ինչպե՞ս եք չափում ստացված արդյունքը․ ավանդական ցուցանիշների ուսումնասիրությունից բացի՝ կա՞ն այլ մեխանիզմներ։

- Ներկայացված բրենդի հաջողությունը գնահատելու շատ եղանակներ կան, սակայն ես այժմ կխոսեմ մեր նոր համագործակցության մասին, որը վերը նշված գործընթացն ավելի արդյունավետ է դարձնում։ 

Մենք այժմ համագործակցում ենք «Launchmetrics» անվանումով մի հեղինակավոր ընկերության հետ, որը մեզ ապահովում է մանրամասն տվյալներով։

Օրինակ՝ մեր վերջին՝ սեպտեմբերյան նորաձևության ցուցադրությունից հետո, երբ արդեն առկա էին մեդիայի բոլոր հրապարակումները, ընկերությունը մեզ տրամադրեց միջոցառման «Media Impact Value»-ն․ վերջինս ցույց է տալիս, թե ինչ արժեք ունի մեդիայի այս կամ այն հրապարակումը, և որքան է կազմում բոլոր հրապարակումների միասնական արժեքը։

Սա նշանակում է, որ մենք մեր հաճախորդներին  ճշգրիտ տվյալներ ենք տրամադրում։ Կայքերը, որտեղ տեղադրված են եղել հրապարակումները, ենթարկվում են նաև Արհեստական բանականության մոնիթորինգի։

- Ինչպե՞ս է սկսվում համագործակցությունը բրնդերի հետ և ի՞նչ փուլեր է այն ենթադրում։

- Համագործակցությունը սկսվում է խորհրդատվության փուլից․ սկզբնական շրջանում  դիզայներներին տրամադրվում է տեղեկատվություն, թե ինչպես է տեղի ունենալու համագործակցության ողջ գործընթացը, այնուհետև տրամադրվում է խորհրդատվություն՝ արտադրանքի վաճառքի, թիրախավորման, ճիշտ գնային քաղաքականության սահմանման վերաբերյալ և այլն։

Դիզայներները կրեատիվ անհատներ են, բայց բիզնեսի կառավարումն այլ բան է․ որպեսզի հետագայում խնդիրներ չլինեն, պետք է ճիշտ քայլերով առաջ շարժվել․ օրինակ՝ նախապես արտադրանքի արժեքը ճիշտ սահմանել։ 

Դիզայներները հաճախ սկզբնական շրջանում սահմանում են արտադրանքի արժեքի ցածր շեմ, (ինչը ես սխալ եմ համարում) ինչն էլ հետագայում խնդիրներ է ստեղծում։ Նրանք ինչ-որ շրջան ցածր գնով վաճառում են, մտածում են՝ եթե մատչելի արժեք սահմանեմ՝ կվաճառեմ․ վաճառում են, բայց հետո խնդիրներ են ունենում, քանի որ արդյունքում՝ գումար չեն վաստակում, ու եթե դու՝ որպես բիզնես, հաճախորդիդ սովորեցրել ես արտադրանքդ գնել ցածր արժեքով, դու չես կարող երկու տարի անց ասել՝ գիտե՞ք ինչ կա՝ այն, ինչ-որ 100 դոլար արժեր, հիմա 150 է, քանի որ ես սխալ էի հաշվել։

Այսպիսով, բյուջեի պլանավորման փուլում սովորեցնում ենք՝ ինչպես ձևավորել ճիշտ գնային քաղաքականությունը, այնուհետև զբաղվում ենք բրենդինգի, հանրայնացման հարցերով։

Մենք ներկայացված հավաքածուներից որոշ լուքեր պահում ենք մեզ մոտ՝ հետագա համագործակցությունների համար, ոճաբանները որոշ նմուշներ օգտագործում են նկարահանումների համար, կարմիր գորգեր գրեթե միշտ ունենում ենք (Վենետիկ, Հռոմ, «Լա սկալայի» բացում, երբեմն՝ նաև Կաննի փառատոն և այլն)։

 - Իսկ ի՞նչ կասեք B2B բիզնեսի և buyer-ների հետ աշխատանքի մասին։

Եվս մեկ կարևոր փուլ է բայերների հետ աշխատանքի կազմակերպումը (իհարկե, եթե բրենդն արդեն պատրաստ է B2B վաճառքի, քանի որ շատ դեպքերում բրենդը պատրաստ չի լինում)։

Թվում է՝ buyer գտնելն անհրաժեշտություն է, բայց նշվածը միշտ չէ, որ բիզնես տեսանկյունից ճիշտ է․ բիզնեսը պետք է սկսի B2C-ից․ պետք է զբաղվի ուղիղ վաճառքով, սեփական երկրի շուկայում սպառի իր արտադրանքը, այնուհետև՝ մտածի արտերկրում վաճառելու մասին, քանի որ շատ է պատահում, երբ աշխատում ես սկսնակ դիզայների հետ («սկսնակ» ասվածը մեր դեպքում՝ հարաբերական է, քանի որ մեզ մոտ շատ դիզայներներ 10-ից 15 տարվա փորձ ունեն՝ այսինքն՝ իրենց երկրներում կայացած դիզայներներ են, իսկ Միլանում ներկայանում են՝ միջազգային շուկա մուտք գործելու համար): 

Մի հավելում էլ անեմ․ սկսնակ կարելի է անվանել ոչ միայն նորաթուխ դիզայներներին, այլ նաև՝ ինչ-որ իմաստով  երկրներին նույնպես՝ դատելով տվյալ երկրներում նորաձևության զարգացվածության մակարդակից (մենք արդեն աշխատել ենք 45 երկրի դիզայների հետ):

Այսպիսի երկրների շարքում կարող են լինել Ինդոնեզիան, արաբական և լատինական երկրները․ այս երկրներում կա ձեռքի հիասքանչ աշխատանք, կան մշակութային հետաքրքիր տարրեր, սակայն նորաձևության ինդուստրիայի լիարժեք շղթա գոյություն չունի։

Լինում են դիզայներներ, որ ասում են՝ ինձ իմ երկրում չեն հասկանում։ Սա ակնհայտ է շատ դիզայներների պարագայում, սակայն իմ կարծիքով՝ այս երևույթի պատճառը շատ հաճախ բիզնեսի սխալ կազմակերպումն է, որովհետև եթե քեզ քո երկրում՝ քո մշակույթում, չեն հասկանում, իտալացիները ինչու՞ պետք է հասկանան։

Այսինքն՝ եթե չես կարողանում վաճառել, պատճառը ոչ թե այն է, որ քեզ չեն հասկանում, այլ որովհետև դու ինչ-որ բան սխալ ես անում՝ բիզնեսի տեսանկյունից․ կրեատիվ մարդիկ մեղքը միանգամից գցում են իրենց արտադրանքը  չգնողի վրա, բայց կարող եմ ասել, որ աշխարհի ամենաստեղծարար, ամենաէքստրավագանտ դիզայներներն անգամ ունեն իրենց հաճախորդները։ Այսինքն՝ խնդիրը չհասկացված լինելը չէ, այլ բիզնեսի սխալ կազմակերպումը։

- Ձեր հաճախորդների քանի՞ տոկոսն է ազգությամբ հայ։

- Հստակ չեմ կարող ասել․ ամեն դեպքում՝ կնշեմ, որ նրանց թիվը մեծ չէ։ Հայաստանի շուկան փոքր է։ Կան հայկական բրենդեր, որոնց հետ աշխատում եմ արդեն երկար տարիներ։ Այդ բրենդերի շարքում են՝ օրինակ՝ «Artuyt»-ը, երեքից չորս անգամ համագործակցել ենք «eLSi» բրենդի հիմնադիր Լիանա Սարգսյանի հետ, այս տարի աշխատել ենք «Zian»-ի հետ. (դիզայները՝ Նաիրա Զիանյան) Նաիրան phygital հավաքածու է ներկայացնում։ 

Այս տարվա գործընկերների շարքում է նաև Մարիամ Ղազարյանը՝ իր պայուսակների բրենդով,  «Boyakhchyan» կոշիկների բրենդը։

 Նախկինում աշխատել ենք նաև «Faina»-ի և  «Kivera»-ի հետ։

Հայկական բրենդերի թիվը մեծ չէ, բայց, դրանք, այնումենայնիվ, կան։

Տարներ առաջ ունեցել ենք նաև նախագիծ էկոնոմիկայի նախարարության հետ. նախագծի շրջանակում ութ հայ դիզայներ Միլանում ցուցադրեցին իրենց հավաքածուները։

- Ի՞նչ կարծիք ունեք հայկական նորաձևության ներկայիս իրականության մասին։ Ի՞նչ փուլում ենք այժմ և ի՞նչ խնդիրներ եք տեսնում։

- Հայաստանում երբ ասում են նորաձևության ինդուստրիա, հաճախ ի նկատի են ունենում միայն դիզայներներին և բրենդերին։ 

Եթե այսօրվա իրականությունը դիտարկենք վերը նշված տեսանկյունից, կարող ենք ասել, որ նկատելի աճ կա, սակայն «նորաձևության ինդուստրիա» ասվածը շատ մեծ դաշտ է․ այն ներառում է տեքստիլի արտադրությունը, լոգիստիկան՝ գործընթացների մի ամբողջ շրջափուլ՝ դիմահարդարներ, վարսահարհարդարներ, լուսանկարիչներ, լույս տեղադրողներ և այլն։

Այսօր մենք ունենք շատ լավ դիմահարդարներ, սակայն լիովին բնական պատճառներով  չունենք make up արտիստներ, որոնց մասնագիտացումը նորաձևության դիմահարդարումն է, նույնն էլ կարող եմ ասել լուսանկարիչների մասին է, ինչը, կրկնում եմ, մեր երկրի պարագայում՝ նորմալ է։

Լուսանկարիչը կարող է հիասքանչ դիմանկարներ անել, սակայն նորաձևության ֆոտոշարքեր անելիս թերացումներ ունենալ։ Իհարկե, կարող եմ ասել, որ  այս առումով Հայաստանում առաջընթաց նույնպես կա, սակայն այն, ինչի մասին այժմ խոսում ենք, վերևի՝ բրենդինգի հատվածն է․ իսկ  եթե մենք անդրադառնանանք բուն տեքստիլի՝ կտորի արտադրությանը, անշուշտ, կտեսնենք, որ այստեղ շատ մեծ խնդիրներ կան։

Այս երևույթը միայն մեզ մոտ չէ, որ արդիական է․ սա առկա է շատ երկրներում՝ նույնիսկ՝ զարգացած նորաձևություն ունեցող երկրներում․ եթե դու տեղափոխվես, օրինակ, Փարիզից Մարսել, դու նույն խնդիր կունենաս։

Իրական նորաձությունը, կարելի է ասել, միայն նորաձևության մայրաքաղաքներում է, որտեղ կա ամեն ինչ՝ ժամանակակից նորաձևության համար՝ հասարակայնության հետ կապերի գրասենյակներ, նորաձևության ամսագրեր և այլն․ իսկ հիմա հարց՝ Հայաստանում քանի՞ նորաձևության ամսագիր կա։

- Եթե իրատեսական հայացքով նայենք նորաձևության հայկական շուկային, ի՞նչ կտեսնենք։

- Մենք ունենք շատ բացեր․ վերևում նշեցի նորաձևության ամսագրերի խնդիրը, առկա է մամուլի հետ աշխատող գրասենյակների բաց, էլ չեմ խոսում B2B հնարավորությունների հարցի մասին։ Ընդհանուր առմամբ՝  նորաձևությունը մեր երկրում դեռ ձևավորման փուլում է։

Երևանը չի դառնալու Միլան, ոչ էլ՝ Թբիլիսին կամ Դուբայը․ Դուբայը մի քանի տարի միլիոններ ծախսեց՝ նորաձևության հինգերորդ մայրաքաղաք դառնալու համար, սակայն չստացվեց։ Ընդ որում՝ այստեղ կա այն վերին հատվածը, որի մասին խոսեցի՝ արտադրություն, press office, մոդելային գործակալություններ,  նորաձևության ամսագրեր և այլն, նորաձևության շաբաթվա դեպքում՝ առկա  է buyer-ների ներկայություն, կան B2B showroom-եր և այլն։

Այն, որ մեր տեղական շուկան ամեն ինչ ներմուծում է դրսից, և մեր երկրի պարագայում՝ լոգիստիկան շատ թանկ է, սա արդեն նշանակում է, որ մեր արտադրանքը մրցունակ չէ կամ դժվար մրցունակ է արտերկրում՝ B2B բաշխման առումով։

Այս դեպքում՝ եթե եվրոպական բուտիկը պետք է արտադրանքը գնի Եվրոպայից, նա ամեն ինչ կանի, որ ԵՄ սահմաններում գտնվող երկրներում վաճառի․ մի խոսքով՝ շատ խոչընդոտներ կան։
Այս պատճառով հայ դիզայներներն առաջինը պետք է կենտրոնանան հայկական շուկայի վրա։

Այսօր աշխարհաքաղաքան իրավիճակով պայմանավորված՝ նոր հնարավորություններ են բացվում նաև ռուսական շուկայում, որը բավականին մեծ շուկա է․ սպառողը կա, մենք էլ Ռուսաստանի հետ նույն տնտեսական գոտու մեջ ենք գտնվում (ի դեպ, կար ժամանակ, երբ բոլոր երկրները ջանում էին վաճառել Ռուսաստանում)։

Նույնը կարող եմ ասել Ղազախստանի, Վրաստանի, Իրանի և տարածաշրջանի այլ երկրների մասին։

Նորմալ է, երբ դու գնում ես Միլան՝ արտադրանքդ վաճառելու, քանի որ Միլանից ռուսական շուկային արտադրանք վաճառելն ավելի հեշտ է, քան Երևանից․ այն քեզ հնարավորություն է տալիս հանդիպել աշխարհի տարբեր երկրներից եկած բայերների։

Օրինակ՝ մեր վերջին պրեզենտացիայի ժամանակ մեզ մոտ եկել էր 32 չինացի buyer։

Նորաձևության մայրաքաղաքները յուրօրինակ դուռ են՝ դեպի ողջ աշխարհ, նաև՝ տեղական շուկա։ Եթե գնում ես Եվրոպա, պետք է հասկանաս, որ դու եվրոպական շուկայի համար չես գնում, քանի որ զուտ լոգիստիկ խնդիրներով պայմանավորված՝ այստեղ քիչ մրցունակ ես։

Լյուքս դասի արտադրանքը հիմնականում սպառվում է ասիական, արաբական երկրներում, իսկ արտադրանքն այս երկրներում սպառելու համար, բրենդը պետք է ունենա իմիջ։

Նորաձևությունն ամենաբարդ ոլորտներից է․ վերևում նկարագրված շրջափուլում ամեն ինչ միմյանց հետ փոխկապակցված է։ Հավաքածուն կարող է շատ լավը լինել, սակայն եթե լուսանկարիչը վատը լինի, ողջ գործընթացը կարող է ձախողվել։ Այս շրջափուլում եթե ինչ-որ մեկն իր գործը վատ է անում կամ ճիշտ չէ անում, ապա ամբողջ արված գործը միանգամից կարող է զրոյի հավասարվել։

- Կատարելապաշտների ոլորտ է․ ամեն ինչը պետք է արվի իդեալական։

- Այո՛, պետք է գտնել այն ճիշտ մարդուն, որը կհասկանա՝ ինչը ինչպես պետք է պետք է անել։ Սա իրականում բարդ գործընթաց է, և մեկ սխալը կարող է փչացնել ողջ աշխատանքը։ 

- Ի՞նչ կարող է հայ դիզայաները տալ աշխարհին։ Նախորդ նորաձևության շաբաթվա ընթացքում միջազգային մամուլի ներկայացուցիչներից մեկն ասաց, որ որոշ հայ դիզայներների գործեր հնաոճ են։

Քանի որ չգիտեմ՝ որ հավաքածուների մասին է խոսքը, չեմ կարող մեկնաբանել ասվածը, թեև մոտավորապես պատկերացնում եմ՝ ինչի մասին է խոսքը։

Այն, ինչ մենք կարող ենք տալ աշխարհին, մեր մշակույթն է՝ Հայաստանի մշակույթը (խոսքս վերաբերում է նաև Սովետական Հայաստանի մշակույթին)։

Ըստ իս՝ վերը նշված կարծիքը հետևյալ երևույթի մասին է․ մեզ մոտ հաճախ մշակույթից ոչ թե ոգեշնչվում են, այլ շատ դեպքերում՝՝ կրկնօրինակում կամ գրեթե նույնությամբ վերարտադրում։ Խնդիրը պետք է լինի հինը թրենդային դարձնելը։

Դու կարող ես օգտագործել հայկական ասեղնագործությունը, բայց ստեղծածդ ոչ թե տարազ լինի, այլ ժամանակակից հագուստ, որում օգտագործված է ասեղնագործության նշված տեսակը։

Մենք աշխարհին կարող ենք զարմացնել մեր մշակույթով․ եվրոպացուն եվրոպականով չես կարող զարմացնել։

Շատ դեպքերում՝ կրկնօրինակվում են նաև արտասահմանյան թրենդերը․ մինչ մենք սկսում ենք կրկնօրինակել, դրանք արդեն ոչ արդիական են դառնում։

Մեկ այլ խնդիր էլ կա․ քանի որ հայկական շուկան շատ փոքր է և աշխատանքային գործընթացում ոլորտի ներկայացուցիչների աշխատանքը՝ միմյանց հետ փոխկապված, լիովին նորմալ է, որ մեկը մյուսի վրա ազդեցություն թողնի։

Եթե հայ դիզայները օգտագործել է ազգային էլեմենտներ, և տեղական շուկայում դա չի ընկալվում որպես ազգային հագուստ,  նշանակում է՝ դիզայներին հաջողվել է ազգային էլեմենտներով ժամանակակից հագուստ ստեղծել։

Օրինակ՝ Dolce&Gabbana բրենդը ներկայացնում է իտալական մշակույթը, սակայն բրենդի դիզայներներն իրենց մշակույթը չեն վերարտադրում այնպիսին, ինչպիսին կա։

Դեմնան վրացական մշակույթի ներկայացուցիչ է, սակայն կարողանում է ստեղծել հագուստ՝ եվրոպական հեղինակավոր նորաձևության տան համար։

 Սա նշանակում է՝ Եվրոպան ունի այս մշակույթի կարիքը, Եվրոպային նույնպես թարմ շունչ է անհրաժեշտ։ Հնին պետք է նոր ժամանակների շունչը տաս․ քո մշակութային պատկանելությունը պետք է տեղավորես այս պահի մեջ։

- Ըստ ձեզ, ի՞նչ է անհրաժեշտ՝ հայկական նորաձևության զարգացման համար։

- Նախ՝ պետք է պատրաստել որակյալ մասնագետներ՝ բոլոր ոլորտներոմ։ Պետք է արտերկրից հրավիրել մասնագետներ, որոնք տեղում կվերապատրաստեն, գիտելիքներով կզինեն տեղացի մասնագետներին․ խոսքս վերաբերում է դիմահարդարներին, ոճաբաններին, լուսանկարիչներին․  տեքսիլ արդյունաբերության ոլորտում նույնպես կա աշխատուժի և մասնագետի խնդիր․ բոլոր օղակներում պետք է ստեղծել մասնագետներ։

Մասնավոր սեկտորի մասին մի քիչ դժվար է ասել, որովհետև ամեն բիզնես ունի իր քաղաքականությունը և բիզնեսը զարգացնելու սեփական տեսլականը, սակայն եթե պետական մակարդակով կա որոշում նորաձևությունը դարձնել առաջնահերթություն՝ այս դեպում, իհարկե, առաջին հերթին պետք է ստեղծվի տեքստիլ արտադրություն՝ կտորի, կաշվի, աքսեսուարների արտադրություն՝ այն, ինչից պետք է հագուստ և fashion պրոդուկտ տանալ, պետք է ձևավորվեն լոգիստիկայի որոշակի հնարավորություններ, որովհետև դրսից եկող կամ այստեղից գնացող գործընթացները ծախստար են։

Իրավիճակն ավելի ճիշտ գնահատելու համար՝ պետք է հետազոտություններ անել և հասկանալ, բայց իմ կարծիքով՝ առաջինը պետք է լուծել մասնագետների խնդիրը։ Մասնագետներ ասելով՝ պետք է ի նկատի ունենալ ոչ միայն կարողին ու արտադրողին է, այլ  նաև բովանդակություն և վիզուալ հատված ստեղծողներին, մոդելային գործակալություններին և այլն։

- Ի՞նչ պլաններ ունի Emerging Talents Milan-ը և Տարիել Բիշարյանը։

- Emerging Talents-ը դեռ աճում է և զարգացման փուլում է։ Մենք անցյալ տարի մասնաճյուղ ենք հիմնել Կորեայում․ Սեուլում ունենք գործընկերներ, որոնց հետ ուզում ենք զարգացնել B2B շուկան։ 

Սեպտեմբերից համագործակցում ենք Փարիզի showroom-երի հետ, ու այն դիզայներները, որոնք արդեն պատրաստ են B2B վաճառքի, ներկայացվում են Միլանում, հանդես են գալիս ցուցադրություններով, իսկ B2B վաճառքը կազմակերպվում է Փարիզի showroom-երում։

Այս տարի ունենք չորս բրենդ, երկուսը արդեն բավականին լավ պատվերներ ունեն․ հիմա զարգացնում ենք մյուս գիծը, որ շրջափուլն ամբողջանա։

Այս տարիների ընթացքում ունեցել ենք դիզայներներ, որոնք մեզ մոտ են եկել չորս-հինգ անգամ, և արդեն աճել են այն մակարդակի, որ կարող են զբաղվել B2B-ով։

Գաղափարներ և նոր ուղղություններ շատ կան, սակայն այս պահին այն փուլում չեն, որ դրանց մասին խոսեմ․ աշխատենք և սպասենք դրանց իրագործմանը։

Հարցազրույցում օգտագործված լուսանկարների հեղինակները՝  Աննա Մինաևա, Մուրիել Ռիեբեն, Բոն Վոնգվաննավատ։